4. Tylko mój

- Och! – jęknęła Malina, gdy Michał ścisnął mocno jeden z jej pośladków. Dziewczyna na oślep pocałowała chłopaka w usta zaskakując go tym samym swoją pewnością. Malina była z tych kochanek, które więcej brały niż dawały. Przeważnie leżała jak kłoda na materacu (bo na świntuszenie w aucie czy kinie się nie zgadzała) i pozwalała Michałowi dotykać przeważnie wszędzie. Zależało to od jej humoru.

Michał zatem z entuzjazmem przyjął pieszczoty dziewczyny wędrując rękoma wyżej i skradając się pod materiał swetra. O tak, teraz czas na najlepsze.

- Och! – Malina znów głośno jęknęła wyginając się w łuk, gdy jej mężczyzna złapał za jej dwie malutkie piersi, które przyjemnie mieściły się w dłoniach. Michał z zadowoleniem poczuł, jak dwie brodawki zaczynają pęcznieć robiąc się wrażliwe i mija dosłownie chwila, gdy Jaczewski zasysa się na jednej z nich językiem badając ich strukturę.

Jego penis był w zwodzie poruszając się co rusz, gdy Malina wbijała mu paznokcie w ramiona coraz głośniej wydając podniecające dźwięki. O tak. Michale, jesteś królem seksu, skoro potrafisz doprowadzić królową zimy do takiego stanu. Nie ma tobie równych!

Wolną ręką rozpiął guziki dziewczyny jeansów od razu sięgając między jej nogi. Poczuł na palcach wilgoć. Jeszcze trochę, jeszcze chwileczkę, a zarzuci wysoko Maliny nogi na ramiona i nie czekając na nic wejdzie w nią jednym pchnięciem i zobaczy raj. Ale to za moment. Na razie niech jeszcze się nacieszy tym, że dziewczyna tak ochoczo reagowała na jego pieszczoty i sama się ich dopraszała.

Michał wgryzł się w szyję kochanki zostawiając zapewne ślad po swoich zębach i  mruknął gardłowo, gdy ta po raz pierwszy od bardzo dawna sama z siebie, bez nalegań ścisnęła do jego twardego krocza. O cholera, nie może dłużej czekać! Musi jak najszybciej wgłębić się w to seksowne ciało, bo zaraz wybuchnie! No już! Powinien się śpieszyć, bo wkrótce mogą wrócić jej rodzice, telefon zadzwoni czy, co gorsze, wszystko okaże się tylko snem i…!

- Kurwa.

Michał skrzywił się jakby zjadł co najmniej cytrynę i zasłonił twarz ręką, aby uchronić się od promieni słońca.

Cały drżał z podniecenia. Sen okazał się tak realny, idealny, że wręcz niemożliwy. Ha, tylko jego chory umysł mógł mu zrobić psikusa i podrzucić do snu uległą Malinę. Malinę, która nie jojczy, nie obraża się, nie wymaga od niego rzeczy na które zupełnie nie ma ochoty.

Gdy powoli zaczął przyzwyczajać się do tego, że zapewne był już środek dnia, otworzył powoli powieki rozglądając się wokół. Okej, nie był u siebie. I z tego co zauważył, to u Maliny również nie. Więc gdzie go nogi zaprowadziły? Do mieszkania Wiolki? Coś mówiła, że remont szykuje, ale od planowania do realizacji jest długa droga! Tym bardziej, że jest to baba. Tak więc skoro to nie Wiolki mieszkanie, nie któregoś z jego kumpli (było za czysto), to…

- Kurwa – Michał przeklął po raz drugi od obudzenia uświadamiając sobie, że był w mieszkaniu Mishy. Rewelacja. Ten cholerny smarkacz był ostatnią osobą jaką miał ochotę widzieć, gdy był w tak beznadziejnym stanie. A to wszystko wina Wiolki! To ta flądra ciągnęła go tu obiecując ekstra balangę i zacne trunki, a okazało się, że były osoby, które Michał słabo znał, a alkohol to alkohol. Dobrze, że w ogóle jakiś był.

Gdy zawartość żołądka coraz słabiej domagała się powrotu na światło dzienne, Jaczewski zajął się problemem, który boleśnie dawał o sobie znać.

- I co ja mam teraz z tobą, bracie, zrobić? – westchnął ściskając przez materiał spodni penisa, który ochoczo zareagował na ten dotyk.

Nie będzie się przecież masturbował w nieswoim mieszkaniu, nieswoim łóżku i tym bardziej w miejscu, gdzie gdzieś się kręcił ten palant.

Odwrócił się zatem na brzuch nic nie robiąc z naglącym problemem i w spokoju czekał, aż wszelakie rewelacje w jego ciele się skończą. Na jego nieszczęście tak szybko to nie nastąpiło.

A niech to! Jest wyposzczony niczym mnich! Wieki nie zaliczył żadnej panny więc nie dziwota, że miał mokre sny! W końcu jest zdrowym, młodym mężczyzną, który ma swoje potrzeby, a obecnie owe potrzeby są bagatelizowane. Jak słodko.

Gdy wreszcie uporał się z problemem, wstał powoli z łóżka, które było notabene piekielnie wygodne (nie to co jego skrzypiące z wystającymi sprężynami) i z chęcią by je pożyczył. Na jakiś czas oczywiście. Najlepiej na zawsze.

Mishę, ku jego wielkiemu niezadowoleniu, znalazł w czystym salonie (żadnego śladu po wczorajszej hulance), gdzie blond włosa kanalia siedziała na kanapie a na nogach trzymała laptop i coś zawzięcie pisała. Na początku nie dostrzegł obecności Michała, ale wystarczyło jego chrząknięcie, aby gospodarz zwrócił na niego uwagę.

- Kawy? Herbaty? – zaproponował.

- Piwo? – spytał Jaczewski.

- Klin klinem widzę – odparł Misha odkładając laptop na stolik i podszedł do lodówki.

Po chwili czujący się jak ostatni szmelc, Michał z błogością wypił połowę butelki warki. O tak. Tego było mu trzeba.

W tym czasie Misha zaparzył sobie kawę i obserwował uważnie gościa. Wyglądało jakby chciał coś powiedzieć, ale Michała mało to obchodziło.

- Jesteśmy sami czy jeszcze komuś zagwarantowałeś przekimanie? – spytał zanim nie odstawił na ladę pustą butelkę.

- Sami – odpowiedział blondyn. – Pamiętasz tak w ogóle coś z wczoraj? – spytał chowając po chwili twarz za białym kubkiem. Dalej uważnie śledził mimikę twarzy Jaczewskiego.

Michał niby od niechcenia, ale jak najbardziej umyślnie, przetarł się po twarzy w poszukiwaniu jakiegoś syfu, ale na nic nie trafił. Więc po jakiego czorta ta łajza tak się gapi?

- Cholera, nie mów, że znów coś wypaplałem!

To nie były żarty! Huk z tym, że jego ględzenie mógł usłyszeć Misha, ale gorzej, jeżeli ktoś z pracy był obok! Przecież to murowana katastrofa! Będzie musiał od razu zmieniać robotę, nazwisko, mieszkanie, bo ludzie nie dadzą mu żyć! Cóż, miał w planach wyjazd na Malediwy, ale jak będzie stary i żadna dziewka nie poleci na jego rentę! Teraz to zdecydowanie jest za wcześnie. Polska, mimo tego, że swoje wady ma, jest miejscem, którego nie ma zamiaru opuszczać. Już nie wspominając o Warszawie!

- Nie tym razem – odpowiedział Misha uśmiechając się lekko. – Pokłóciłeś się z Wiolą a potem z Maliną. Co więcej, zasnąłeś na balkonie a ja wraz z Bartkiem przenieśliśmy cię do mojego pokoju.

O cholera. Nie pamiętał tego. No, starcie z Wiolką jeszcze jako tako mu świtało, ale Malina i jego przyśnięcie na balkonie to w ogóle!

- Tylko tyle? Nie brzmi to jeszcze tak tragicznie – wzruszył ramionami.

Misha spojrzeniem zawędrował na zawartość kubka przez co trzymał Jaczewskiego w niepewności. Gadaj człowieku!

- Tyle.

- I gitara. Z Wiolką dogadam się w poniedziałek. To wredne babsko niech poboczy się trochę. Dobrze jej to zrobi. A Malina… Co takiego robiła tu wczoraj? Nie miała przypadkiem być z koleżanką i jej głupim chłopakiem? – zastanawiał się na głos.

Wyciągnął telefon i zauważył, że miał parę nieodebranych połączeń od swojej kobiety. Wybrał numer, ale ta nie odebrała.

- Mówiła coś o tym, że wolałeś pić niż pójść z nią i jej znajomymi gdzieś tam – wyjaśnił Misha.

Jaczewski westchnął uświadamiając sobie, że znów czeka go wyprawa do centrum handlowego w poszukiwaniu prezentu przeprosinowego dla jego dziewczyny. A specjalnie odłożył zaskórniaki na Playstation, które miał odkupić od znajomego! No ludzie co za niefart!

- Śmierdzisz jak stara gorzelnia – odezwał się Misha przerywając Michałowi dumanie. – Idź się umyj, człowieku.

- Dzięki, ale u siebie w mieszkaniu też mam wodę. Będę spadać – odpowiedział student pragnąc być już jak najdalej stąd. Dlaczego był jeszcze w tym mieszkaniu?! Nie powinien się stąd jak najszybciej ewakuować zanim nie odezwą się w nim te same instynkty, które każą mu w GTA zabić paru niewinnych przechodniów?

- Jak uważasz – odparł blondyn. – Ale nie zdziwię się jak babcie z autobusu będą krzywo na ciebie patrzeć i szeptać między sobą, że przyszłość narodu się coraz bardziej się stacza zamiast samodoskonalić.

- Ta, one mają najwięcej do powiedzenia na każdy temat – westchnął Jaczewski oczami wyobraźni widząc jak jeden moher z drugim posyła mu wzrok bazyliszka wymieniając się jadem między sobą.

- Łazienka jest tam. Dobrze się wyszoruj. Odór wychodzi z ciebie już nawet porami – Misha wskazał ręką drzwi znajdujące się na końcu korytarza uśmiechając się nieznacznie. Tą mendę bawił stan Jaczewskiego! Bawił się w najlepsze widząc w jak ten był w opłakanym stanie!

Spokojnie Michaś, spokojnie. Wdech i wydech. Jeszcze raz. Uspokój się. Już? Pięknie. Zaraz zużyjesz tyle wody, ile nie widziały jeszcze fontanny w warszawskich łazienkach. Naciągniesz tym samym Mishę na nie mały rachunek i choć tak odpłacisz się pięknym za nadobne. Michale, ale z ciebie kawał drania! Doktor Zło mógłby się od ciebie uczyć!

- Ręczniki znajdziesz w szafce pod lustrem – dodał gospodarz.

Łazienka, podobnie jak kuchnia, była mała i trochę zagracona. Minęła chwila zanim Michał znalazł szafkę o której mówił Misha. Było tu zupełnie inaczej niż u niego; kosmetyki nie stały w równym szeregu (zaznaczając, że Jaczewski nie ma ich aż tyle. Wystarczy mu antyperspirant i płyn po goleniu. Po cholerę facetowi jakieś pedalskie balsamy, maski, odżywki i cholera wie co jeszcze?), ręczniki nie były złożone w kostkę a niedbale położone na parapecie, a na podłodze można zauważyć od groma rybików czy kłaków. Jedyne co było takie same u obydwu to to, że deska klozetowa była podniesiona. No, chociaż to świadczy o tym, że mieszka tu mężczyzna a nie gąska.

Michał szybko rozebrał się do naga i nie regulując wcześniej wody, wszedł do kabiny prysznicowej z zadowoleniem czując, jak coraz cieplejsze krople spływają po jego ciele.

- Leż, zdradliwa bestio – mruknął czując (i widząc), że zaczyna być podniecony. A niech to. Że też jego wygłodzone ciało domaga się spełnienia! Nie w takim miejscu, na Boga!

No cóż, drugi raz dziś nie może sobie tego odmówić. Tym bardziej, że wszystko zagłuszy strumień wody.

Ruchy ręki były szybkie. Nie było czasu na cackanie się. Liczyło się spełnienie i dojście do porządku.

Wiedząc co najbardziej lubi i jak szybko finiszować, Jaczewski zagryzł boleśnie zęby na pięści nie chcąc wydać żadnego zawstydzającego dźwięku. O tak, tego było mu trzeba. Choć nie można tego porównać z ręką, ustami czy inną częścią ciała partnerki, to gdy nie ma się tego co chce, cieszy z tego co ma.

* * *

- Ty masz dzisiaj zamiar wstać czy też planujesz przeleżeć ten dzień? – spytał Piotrek zaglądając do Michała pokoju.

Jaczewski wzruszył ramionami nie ruszając się nawet o milimetr. Odkąd wrócił od Mishy nie wystawił nosa poza pokój. Nie miał najmniejszej ochoty z nikim wchodzić w komitywę. Chciał mieć święty spokój. Ale widać, że nawet to nie jest mu dane. Piotrek czy Grzesiek co rusz zaglądali do niego jakby bojąc się, że będąc sam może coś sobie zrobić. Co za głupota!    

Na szczęście nikt oprócz tych dwóch nie mącili mu spokoju i żadne smsy czy telefony nie rozładowywały jego baterii w komórce. Alleluja! Chociaż reszta świata wie, że w niedzielę nie powinno się zawracać dupy Michałowi Waldemarowi Jaczewskiemu!

- Przybyły wsparcie.

Michał nawet się nie odwrócił, gdy drzwi za Piotrkiem się zamknęły. Schował za to twarz w poduszce z postanowieniem, że czas na popołudniową drzemkę. Poranną ma już za sobą, a jeszcze planował wieczorną. Żyć nie umierać!

- Przyszłam po moje przeprosiny.

Mężczyzna aż podskoczył odwracając się raptownie słysząc głos osoby, której za żadne skarby się u siebie nie spodziewał.

Wiolka stała nad nim z założonymi rękoma i zaciętą miną.

- Wydaje mi się, że to ja powinienem się pofatygować w takiej sytuacji do ciebie – zauważył Michał siadając.

Kobieta obdarzyła go krytycznym spojrzeniem i skrzywiła się. Zapewne czuła nieprzyjemny odór jaki panował w pomieszczeniu. Cóż, może i Michał wykąpał się u Mishy i przy okazji użył wszystkich kosmetyków jakie tam się znajdowały, ale i tak dalej śmierdział. A, że nie chciało się mu otworzyć okna w pokoju a współlokatorzy również nie kwapili się tego zrobić, leżał w smrodzie. 

- Wiem, ale jesteś za leniwa, Alicjo, i wątpię abyś się po drodze nie zgubiła. Poza tym szybciej się udusisz tym czadem niż do mnie przyjdziesz – odparła Wiolka i otworzyła na oścież okno. Wciągnęła z ulgą głęboko powietrze, gdyż parę chwil dłużej i sama by padła.

Dlatego woli kobiety! One chociaż nigdy nie doprowadzają siebie i swoje otoczenie do tak żałosnego stanu.  

- I? Nie masz mi nic do powiedzenia? – spytała. Zrzuciła na podłogę stos ubrań leżących na krześle i usiadła zakładając nogę na nogę.

- Mam cię przepraszać za to jaka jesteś? Że uwielbiasz mącić i wpychać nos w nieswoje sprawy? – spytał Jaczewski starając się nie uśmiechnąć. Cholera, Wiolka znała go na wylot. Doskonale wiedziała, że Michałowa duma nie pozwoli mu na wyciągnięcie jako pierwszy ręki w tej idiotycznej kłótni.

- Tak.

- Babo, nie zabijaj mnie.

* * *

- Pochodzisz z Rosji? – spytała Anka świdrując Mishę spojrzeniem.

- Mam korzenie rosyjskie. Mój ojciec jest pół Rosjaninem, pół Polakiem a moja matka całkowicie Polką. Imię odziedziczyłem po dziadku, którego – uprzedzając twoje pytanie – nigdy nie poznałem. W Rosji również nigdy nie byłem – odpowiedział Misha nie przestając uśmiechać się do kobiet, które zgarnęły go, gdy zostawiał swój artykuł na biurku Wioli.

Michał prychnął nie mogąc się powstrzymać. Kogo obchodziło czy ta łajza ma kacapskie korzenie? W ogóle po jaką cholerę wiedzieć cokolwiek o tym człowieku? Przybył, namieszał u co poniektórych w życiu i zaraz wyjedzie. Krzyżyk na drogę. Ha, jeszcze Jaczewski pomacha białą chustką krzycząc Auf Wiedersehn!

- Dziewczyny, nie macie nic lepszego do roboty niż zadawać temu biedakowi pytania z każdego aspektu jego życia? – spytała Wiolka stając za Mishą i kładąc mu na ramionach dłonie. – Jeszcze go wystraszycie i będzie heca.

- Nie ma sprawy, Wiola – powiedział szybko Misha a uśmiech nie schodził z jego ust.

- Pewnie. W końcu uwielbiasz być w centrum zainteresowania – burknął Michał ze swojego kąta, gdzie siedząc na cholernie niewygodnym stołku ulokował swoje szanowne cztery litery.

Gryzł paznokcie ze złości widząc, jak ta menda się panoszy. Nie dość, że jest już wszędzie, to każdy (nieważne czy facet czy baba) chucha i dmucha na niego jakby był co najmniej skarbem narodowym. Ludzie, przejrzyjcie na oczy! To wnerwiający dzieciak, który owinął sobie was wokół najmniejszego paluszka i robicie wszystko to, co on chce! Obudźcie się!

Co więcej, to Misha siedzi na wygodnym krześle przed biurkiem Wiolki, podczas gdy on męczy się na stołku, który mógłby śmiało konkurować z krzesłem inkwizytorskim. A usiadł tu temu, bo Wiolka miała interesanta, który zmył się zaraz przed tym jak przyszedł Misha wymachując kartkami i ogłaszając, że oto najlepszy artykuł jaki zostanie opublikowany w gazecie i niech drżą narody, bo on od teraz będzie się tym chłeptać.

No, uściślając, to ani nie wymachiwał papierami, ani nie mówił, że on jest cacy a reszta nie, ale zajął krzesło na którym chciał usiąść Michał i zagrał w „Jeden z dziesięciu” z kobietami, które po jakąś cholerę zadawały mu pytania z jego życia.

- Czujesz się przez to ominięty, Michaś? Nie możesz się pogodzić, że to teraz ja jestem w centrum uwagi, podczas gdy ty jesteś niezauważalny.

A nie mówił? Idiota.

Michał już miał mu dosadnie odpowiedzieć co myśli o gnojkach jego pokroju, gdy Misha znów się odezwał, a to, co wyszło z jego ust sprawiło, że poczuł na plecach zimny pot.

- Tylko błagam, nie miej znowu depresji! To, że nic jeszcze nic nie osiągnąłeś ani nikogo nie uratowałeś nie znaczy, że jesteś już na spalonej pozycji.

Wiesz co, Piotrek, chyba mam chandrę. Ani nic nie osiągnąłem w życiu, ani nie uratowałem nikomu życia, czy nie przeprowadziłem staruszki przez ulicę, bądź nie przygarnąłem bezdomnego psa.

Jaczewski to otwierał to zamykał usta przez moment nie wiedząc co powiedzieć. Znów ta szuja go zagięła! I na dodatek grała nieczysto!

- Skoro cię Misha interesuje tak mój dobry humor to wiedz, że nie jest on niestety wprost proporcjonalny do twojej obecności. Najlepiej więc abyś się stąd jak najszybciej zmył. Teraz. Natychmiast. Już.

- Ej, ej, ej, chłopaki! Czyżby ostatnia popijawa przypadkiem was do siebie nie zbliżyła? – Wiolka, jak na kobietę przystało, musiała się wtrącić w ich rozmowę. Od samego początku widziała, że między tą dwójką nie było chemii i kompletnie nie wiedziała co zrobić, aby temu zaradzić. A znikąd pomocy!

- Nie wiem jakiej magii musiałabyś użyć abym z tym o – Jaczewski wskazał na Mishę palcem. – nie żył jak pies z kotem. Na niego nie działa ani Avada Kedavra, ani inne Cruciatusy – cholerusy!

Misha zaśmiał się głośno. Boże, jakże ten Michał go rozbrajał!

- Może dlatego, że nie jesteś cholernym Harrym Potterem a my nie jesteśmy w Hogwarcie? – spojrzał na niego kpiąco.

- No to Fus ro dah! – krzyknął Jaczewski wstając. – Widzisz? Też nic.

Misha nie przestając się śmiać również wstał i podszedł do zaskoczonego Michała, a to, co zrobił sprawiło, że wszyscy w pomieszczeniu wstrzymali oddech.