1.1. Fatalne zauroczenie

Lucas

Opowiem wam o pewnym wydarzeniu do którego do tej pory nie wiem jak do końca doszło. Ale jakbym wiedział, zrobiłbym wszystko, aby temu zapobiec. Jednak stało się, a ja nie potrafię o tym zapomnieć. Trauma na całe życie (dopóki nie spotka mnie nic bardziej szokującego)! I powiedzcie mi, jak mam niby spokojnie spojrzeć im po czymś takim w oczy? Macie jakiś pomysł? Bo ja nie.

Bo wiecie, jak wchodzi się do czyjegoś domu bez ostrzeżenia i staje się świadkiem czegoś takiego to aż...

Kojarzycie pewnych facetów, ściślej Hektora i Gabriela? Tak? No ja myślę. Od jakichś piętnastu lat są moimi wujkami. Dość zwariowanymi, muszę przyznać. I – na szczęście – nie za często jest mi dane się z nimi widzieć.

Podczas, gdy wujek Gabriel należy do tych normalniejszych, to Hektor jest najbardziej popaprany ze wszystkich popaprańców. Nie dziwię się, że Louis za każdym razem na sam dźwięk imienia brata zaczyna głośniej oddychać i się denerwować, przez co wraz z ojcem przezywamy go naszym Darth Vaderem.

A wszystko zaczęło się od pewnego dnia, gdy musiałem stawić czoła krwiożerczym bestiom chcącym zwabić mnie do swoich pieczar i oddać w łapska swym równie obrzydliwym i przerażającym dzieciom. W wolnym tłumaczeniu - babcia zorganizowała małe spotkanie wraz ze swymi równie starymi koleżankami. Ha, wiadomo czego chciały! Toż te wiekowe bździągwy nie myślały o niczym innym niż o planowaniu ożenku swoim latoroślom.

Pytanie nasuwa się jedno – w jakich czasach ja żyję, że w swatanie jeszcze nie wyszło z mody?

Na szczęście z opresji wyratował mnie nikt inny jak ojciec. Niczym rycerz yedi wyciągnął mnie spośród obślizgłych, kobiecych macek i zaprowadził do bezpiecznego miejsca samemu przy tym zwinnie uciekając. Posłał za to swojego partnera, który – z tego, co mówił – sam często był przez babcię wystawiany jako obiekt na sprzedaż (często przy tym wspominał o ciotce Cassandrze).

Przyglądałem się z daleka jak bronił mnie przed kobietami, walcząc o me dziewictwo psychiczne (a także fizyczne) jak lew. Ha, zadzierać z Louisem to bardzo nierozsądne posunięcie!

Zaraz potem babcia rzuciła się do niego z przeprosinami widząc swój błąd (a raczej chcąc oszczędzić sobie siary przed koleżankami). Mojej skromnej osoby, na szczęście, nie dosięgła, gdyż i tym razem pojawił się mój niezastąpiony ojciec. Zasłonił mnie swoim ciałem i wcisnął w rękę jakąś kanapkę z toną kilokalorii odsyłając do kuchni. Nie to, że liczę. Ale jak raz zajrzy się w tabelę, to pamięta się do końca życia.

Kazał mi nie wychylać dzioba zza drzwi i poczekać, aż starsi porozmawiają, pokrzyczą, wyżalą się, by móc wreszcie pojechać do domu. Wróć, do domu jeszcze nie. Musieliśmy jeszcze zajechać do wujostwa.

Skupiając się bardziej na konfrontacji babcia kontra ojciec i ojciec nie zauważyłam, jak majonez wyślizguje się z sera a szynka ucieka drugim końcem. Byłem tak zaoferowany tym, co się działo w salonie, że nie poczułem, jak kaloryczna bomba śmierci opada na spodnie, które zakładałem parę razy do roku na okazje, gdzie trzeba poluźnić pasek (święta, wesela i od niedawna pogrzeby). I dalej żyłbym sobie w tej niewiedzy, gdyby nie ucisk niebezpiecznie blisko mojego krocza.

O mały włos, a bym się nie udławił kanapką, gdy przede mną stanęła rudowłosa dziewczyna, starająca się chusteczką wytrzeć plamę. Miło z jej strony, że się tym zajęła, ale były dwa powody, dla których powinienem kopnąć Angie – bo ta się dziewucha nazywała – w tyłek. Po pierwsze, nie mam nic do rudych włosów. Niektórzy mają słabość do piegusów. Ale w tym wypadku Angie była wnuczką którejś z harpii, którą babcia kazała mi całować w pomarszczony policzek, przez co na żadne bliższe kontakty z nią nie było mowy. Drugi powód, który moim zdaniem jest bardziej kluczowy, to to, że żadna panna nie ma u mnie szans. Czy to blondynka, brunetka, gruba czy chuda, z zezem czy bez. Może być to miss uniwersum, a ja i tak bardziej zainteresuje się jej facetem niż nią samą, bo należę do tęczowej drużyny. Wiwat fujary!

Angie uśmiechała się lekko, zakładała za ucho rude loki, które i tak zaraz jej stamtąd wypadały. Machała tymi swoimi wytuszowanymi rzęsami zerkając to na mnie, to na plamę, którą mogłaby zostawić wreszcie w spokoju.

I tak też jej powiedziałem, za co zostałem wyzwany (delikatnie ujmując) od buraków. A, że ja nie dam żadnej lafiryndzie sobą poniewierać, to odpowiedziałem jej, że powinna zostać lesbijką, bo mając taką urodę, to żadnej zdrowo myślący facet się nią nie zainteresuje. Ba, nawet nie spojrzy!

Policzek bolał, nie powiem, że nie. Dostało mi się jeszcze pewnie paznokciami. A, że do damskich bokserów to ja nie należę, to ani nie oddałem, ani nie pociągnąłem za włosy, ani nie zrobiłem nic, co mogłoby sprawić ból flądrze. Za to gapiłem się w podłogę z nadzieją, że ziemia się zaraz rozstąpi a diabeł wchłonie stojące przede mną straszydło do swojej pieczary. W końcu od zawsze było wiadome, że szatan lubi rude (ładnie eksponują się wśród płomieni).

Niestety nie było żadnego rozsunięcia gruntu, żadnej smoły, trzęsienia ziemi czy choćby opętańczych chichotów wprost z gorących otchłani. Realny świat to nie Supernatural, gdzie do drzwi mogą zapukać przystojni bracia podając się za agentów FBI.

Ale wracajmy do głównego tematu, czyli Hektora i Gabriela.

Poprosiłem ojca, abyśmy wracając zajechali do ich domu. Ha! Miałem nawet swoje własne klucze! Przebywałem u nich tak często, że mogę być uznawany za domownika. Dobra, może inaczej - jestem leniwy buc, mam do nich bliżej niż do siebie, więc po szkole szedłem tam. Po obfitym obiadku wiozą mnie do domu, co jest o wiele wygodniejsze, niż gdybym miał wracać sam. Bez przepychania się w metrze. Bez słuchania marudzenia ludzi. Bez pospiechu. Tylko ja, wuj i włączona klimatyzacja. No, obecnie to ogrzewanie, bo wieje ostatnio z każdej strony. Uroki zimy.

Otworzyłem cicho drzwi. Mówili, że nie będzie ich dziś w domu, bo mają dużo roboty. Ale wiadome było, że nie chcą zobaczyć się z matką vel teściową, gdyż zawsze kończy się to tymczasowym kalectwem umysłowym.

Od razu po przekroczeniu progu skierowałem się w stronę schodów do pokoju, który z góry kiedyś uznałem, że jest mój.

Podskakiwałem po dwa schodki, aby jak najszybciej być na piętrze. Gdy wziąłem podręczniki z pokoju schodząc zauważyłem światło wydobywające się z kuchni. Podbiegłem do niej i aż zatrzymałem się zdziwiony przy futrynie. Wujostwo już było.

Siedzieli na przeciwko siebie jedząc późną kolację. Hektor, popijając czerwone wino, patrzył rozbawiony na Gabrysia (który nienawidził być tak nazywanym), który dłubał widelcem w sałatce. Albo ziemniakach. Cholera wie. Daleko było.

- Następnym razem, jak będziesz chciał wymigać się z obiadu u twojej matki, to mnie wcześniej uprzedź – powiedział Gabriel.

- Nie pasuje ci moja kuchnia? – spytał Hektor.

- Zapomniałem, że gustujesz w mrożonkach. Zastanawiam się jak dałeś radę żyć przed tym, jak się spotkaliśmy. To musiała być naprawdę smutna egzystencja.

- Nawet sobie nie wyobrażasz. Z każdej strony hamburgery, pizza, kurczak, dziewczyny przynosiły ciastka z zajęć kulinarnych. Jakim cudem miałem książkowy cholesterol?

- Jesteś anomalią, a takie trzeba tępić.

- Oj – zaśmiał się Hektor, a me wnętrzności aż zabulgotały. Doskonale znałem też śmiech. Zapowiadał tylko jedno. – Nie tęskniłbyś za mną?

- Ani trochę – upierał się drugi mężczyzna dopijając do końca wino, które miał w kieliszku.

- A mi się wydaje, że tak – powiedział wujek i wstał.

Nie spuszczali z siebie wzroku, mierzyli się tylko spojrzeniami. Atmosfera zrobiła się na tyle ciężka, że powinienem uciekać stamtąd jak najszybciej nie oglądając się wstecz. Ale, że jestem w takiej a nie innej rodzinie, to odłożyłem książki na najbliżej stojącą półkę i niczym podglądacz obserwowałem ich w (mam nadzieję, bo inaczej siara na całego) ukryciu.

Ciężko było oderwać od nich wzrok. Tym bardziej, że Hektor (znany z tego, że cierpliwości to on w ogóle nie posiadał) objął od tyłu Gabriela i coś mu szeptał do ucha. Musiało być to coś zdrożnego, bo jeszcze nigdy nie widziałem tak zawstydzonego Gabrysia. Tym bardziej, że to on pierwszy się rzucił z ustami na Hektora (a zawsze zgrywał taką cnotkę niewydymkę. Aj, to pozerstwo).

Hektor cały zadowolony nachylił się nad drugim mężczyzną nieznośnie powoli rozpinając mu guziki granatowej koszuli. Jak na mój gust, zbyt powoli. Czemu się powstrzymujesz, zboczeńcu jeden! Kiedyś to wystarczyło was samych zostawić, a nie minęła nawet chwila, a ty już się dobierałeś do biednego wujka, który moim zdaniem słabo się temu opierał.

I tym razem Gabriel mnie nie zaskoczył. Pozwolił się rozbierać, powoli odwracając się przodem do drugiego mężczyzny. Co więcej, zamiast samemu subtelnie postępować, bez skrępowania położył swoją dłoń na kroczu Hektora i zaczął bez pośpiechu uciskać to, co tam się kryło.

Hektor ponownie się zaśmiał a jego dłonie nareszcie dotknęły nagiej klatki Gabriela, który raptownie wstał i usiadł na krawędzi stołu. Odchylił głowę do tyłu eksponując szyję, do której wujek się przyssał jak na starego zboczeńca przystało.

Całował to jabłko Adama, to podgryzał uszy, językiem sunął po ramionach, aż wreszcie zaczął obcałowywać klatkę piersiową zatrzymując się dłużej na sutkach.

Gabriel jęknął naprawdę głośno, coraz mocniej uciskając krocze drugiego mężczyzny. To było niesamowite. Jak takie dwa pryki (do najmłodszych przecież nie należą) potrafią pragnąć siebie na tyle, aby zostawić wszystko, czym obecnie się zajmowali? Zawsze zazdrościłem im tej namiętności, magnetyzmu, pożądania. Między ojcem a Louisem też nie jest źle, ale inaczej patrzy się na kogoś, kto ponad dekadę temu cię kąpał w wannie, a inaczej na tego, który w tajemnicy przed rodzicami podsuwał sprośne gazetki. I, jakżeby inaczej, kobiet w ich się nie znalazło.

- Mocniej – stęknął Gabryś. Zaczął rozpinać swoje spodnie nie spuszczając z Hektora wzroku. Co więcej, złapał go za bujne włosy i przysunął penisa uwięzionego jeszcze w bokserkach do jego twarzy.

Hektor westchnął i najpierw ustami obcałowywał coraz mocniej odznaczający się wzwód, aby zębami znaleźć główkę i przyssać się do niej. Złapał mocniej Gabriela za tyłek trzymając go nieruchomo.

- Zdejmij je – rozkazał Hektor nagle wstając i cofając się parę kroków.

- Co robisz?

- Zdejmij spodnie. Ale powoli – dodał, nie mogąc przestać patrzeć się na twardego penisa, który sterczał w jego stronę. – Nigdzie nam się nie śpieszy. Nikt nas nie pośpiesza czy podgląda.

- Co?

Serce zabiło mi boleśnie. Skąd ta kanalia wiedziała, że ich obserwuję?! Przecież to nie pieprzony Superman, że widział przez ściany!

Mogłem wziąć to, po co tu przyszedłem i jak najszybciej się ulotnić. Mogłem udawać, że nic nie widziałem a, gdy Hektor będzie coś sugerował, zbyć go. Ale nie potrafiłem się ruszyć. Byłem przyczepiony do podłogi z potrzebą szybkiego zdjęcia spodni i poruszania ręką. Śmiejcie się ze mnie ile chcecie, ale to był pierwszy raz, gdy widziałem coś takiego na żywo. Gdy samemu coś podobnego przeżywałem, to nie skupiałem się na tym jak to wygląda z zewnątrz. Chuć we mnie szalała, obecnie nie kręciła się przy mnie osoba, dzięki której erupcja wulkanu obyłaby się bez gumowych zabawek czy stron pornograficznych, to trzeba było korzystać! Nawet jeżeli po wszystkim wujek nie waha się mi przyłożyć.

*

- Co tak długo? – spytał tata, gdy wsiadłem do samochodu. Serce dalej chciało wyskoczyć mi z klatki a ucisk w spodniach jasno mówił, że czasopisma, które kiedyś dał mi Hektor, pójdą w ruch.

- Szukałem – odpowiedziałem zapinając pasy i dziękując podświadomie Louisowi, że kazał mi nałożyć dziś grubszą kurtkę. Spaliłbym się ze wstydu jakby rodzice zobaczyli z czym się zmagam!

- A gdzie książki? – spytał Louis odwracając się do tyłu, przez co mimowolnie ścisnąłem uda chcąc schować to, co nie było przeznaczone na widok publiczny.

Cholera! Zostawiłem!

- Nie było. Musiałem zostawić je u Haviera – skłamałem.

- A żebyś ty czasem nie zapomniał kiedyś głowy – prychnął ojciec, a ja miałem to i tak gdzieś.

Do domu... Dodomudodomudodomu!

*

Mam dość specyficznego kumpla, Haviera. Poznaliśmy się, gdy kiedyś po obejrzeniu filmów z Bruce Lee, zapragnąłem być tak jak on i zapisałem się na kurs karate. I właśnie był tam on z tą swoją powalającą szczerością i buntowniczą naturą. Jakim cudem jego rodzice, dentyści, nie ogolili mu jeszcze głowy, to nie mam pojęcia. Havier ma gdzieś zdanie innych (a najbardziej swoich starych) i robił co chce. Gdy będzie chciał pojechać ze znajomymi na weekend nad wodę, to pojedzie nikomu o tym nie mówiąc. Gdy spodoba mu się jakiś kolor, to nie omieszka pomalować sobie włosów w tym samym odcieniu. Wychodzi kiedy chce, robi to, co chce, mówi to, co mu ślina na język przyniesie. Jest dla mnie starszym bratem, którego nigdy nie miałem.

Rodzice na początku niezbyt przychylnie odebrali naszą znajomość. Havier ze swoimi niebieskimi (a teraz zielonymi) włosami nie robił za dobrego pierwszego wrażenia. Ale później okazało się, że nasi rodzice się znają (cóż za zbieg okoliczności!) i, co więcej, jesteśmy sąsiadami. No niesamowite!

Gdyby ktokolwiek się mnie spytał, czy Havier kiedykolwiek chciał uśpić moją czujność, odurzyć cholernie tanim alkoholem, zgwałcić tak, że bym prosił o jeszcze, potem zabić, wsadzić do czarnego worka na śmieci, spalić w ogniu jego zapalniczki, a potem rozsypać po rynsztoku... to byłby bliski prawdy.

On mnie chciał ukatrupić! Jest tyle alkoholi w sklepach, marek znanych i tych mniej, kolorów, smaków, do wyboru, do koloru, a ten zawsze wybierał jakieś najgorsze, najmniej smaczne sikacze, po których umierałem.

Gdy mu powiedziałem o tym, zaśmiał się tylko i machnął ręką mówiąc, że po co przepłacać, jak efekt jest taki sam.

Jeżeli on mnie najpierw nie dobije, to ja pewnej nocy zakradnę się do jego pokoju i nożem ciachnę po tętnicy. Nawet się nie zawaham.

- To co tym razem oblewamy? – spytał Havier zaciągając się papierosem.

Siedzieliśmy na balkonie zaopatrzeni w koce, które nas ogrzewały z zewnątrz, i alkohol, który był paskudny jak stu diabłów, ale dawał dobrego kopa. Czemu wybraliśmy takie a nie inne miejsce? Ano temu, że się ukrywałem.

- Moją bliską śmierć – odpowiedziałem.

- Kiedy termin? Muszę się przygotować. Koszulę uprasować, krawat znaleźć, buty wypastować. Nie wypada pojawić się na pogrzebie kolegi jak łachman.

Przewróciłem oczami. Jak zwykle nie mogłem się od niego spodziewać jakiegokolwiek wsparcia. Ba, jeszcze dokopie!

- To chociaż po wszystkim obiecaj mi, że nie rozsypiesz moich prochów w rynsztoku. Wejdź na najwyższą górę i je rozrzuć. Niech wiatr się zajmie resztą.

- Jakże epickie zakończenie – parsknął Havier. – A czym i komu się naraziłeś, że uważasz, że koniec twój bliski? Muszę mu podziękować. Już dawno samemu chciałem coś z tobą złego zrobić, ale zawsze się powstrzymywałem. Nawet nie wiem czemu.

- Przyznaj się – masz do mnie słabość. Od samego początku zawróciłem ci w głowie. Lecisz na mnie.

- Ta, mój ty ideale – parsknął i podał butelkę.

Skrzywiłem się czując paskudny smak, ale jakoś mnie to nie zraziło. I, gdybym bardziej skupił się na tym, co mnie otacza, a nie na procentach, gdybym nie lgnął do ciała Haviera jak jakaś wyposzczona dziewucha, gdybym stale był czujny, to wcześniej bym zareagował.

- Mamy sobie coś do przedyskutowania, podglądaczu mały – usłyszałem.

Odwróciłem się raptownie a moim oczom ukazał się wujek trzymający pod pachą podręczniki, które u niego zostawiłem.

I niech nikt nie mówi, że piekła nie ma.