5. Tylko mój

Z dedykacją dla tych, którzy upominali się o rozdział. Chociaż potraficie czasem dać w kość, to między innymi dzięki Wam zebrałam się w sobie i skończyłam 5 rozdział :).

- Nienawidzę cię – warknął Michał czując odurzająco drogi zapach, jaki rozsiewała za sobą ta przeklęta łajza, Misha.

- Uwielbiasz – powiedział blondyn dotykając nosem ucha Jaczewskiego. – Pragniesz. Pożądasz.

- Szaleju żeś się najadł? – syknął Jaczewski czując ciepło na szyi.

- Masz na mnie ochotę tak samo jak na księgowego o którym śniłeś – szepnął Misha.

- Zapomniałeś wziąć leki na głowę? Nie szkodzi, zaraz zadzwonimy po ludzi z Tworek i ubiorą cię w biały, twarzowy kaftanik.

- Od nienawiści do miłości wiedzie krótka droga.

- Tak jak od twojej twarzy do mojej pięści. Sprawdzimy?

Misha spojrzał na Jaczewskiego w rozumowaniu tego drugiego dość prześmiewczo. Michał odsunął się od oplatających ramion młodszego chłopaka i widząc rozbawienie na twarzach koleżanek z pracy (a najbardziej Wiolki), burknął coś o pilnym zadaniu i prędko wyszedł. Nie mógł być tam ani sekundy dłużej! Nie, gdy był w stadzie żmij, które – jako, że należą do płci pięknej – łakną plotek, aby rozsiać je po całym szmatławcu. Po Michała trupie!

Poza tym Misha wyciągnął ciężką artylerię! Jak śmiał tak przy wszystkich wspomnieć o śnie z księgowym! Na litość Boską, Marcel jeszcze tu pracował!

Masz Michale karę za swoje gadulstwo. Zachciało ci się pić, to i zachciało się gadać o sobie obcym ludziom. Brawo. Tylko winszować intelektu. 

Kiwnął głową na przywitanie grupce pracowników z pierwszego piętra, którzy czekali na windę. Obudź się, Michale. Czas wrócić do pracy, do obowiązków. Nie naprawisz świata, żadne babcie nie pozwolą ci poprowadzić się przez ulicę a koty najpierw cię mocno podrapią zanim ich nie schwytasz i ściągniesz z tego cholernego drzewa. Czas wrócić do szarej rzeczywistości, w której musisz poświecić się na obronę licencjata, picie z kumplami i zadowolenie Maliny. A właśnie. A propos Maliny. Od feralnego zgonu u Mishy nie odzywała się. Nie, żeby Michałowi cisza przeszkadzała, ale na pozbycie się niektórych ciśnień jego ręka to za mało.

Wyciągnął komórkę z kieszeni i szybko wybrał numer. Zdziwił się, gdy usłyszał najnowszy hit Britney Spears, który dziewczyna ustawiła sobie jako dzwonek. Rozejrzał się a jego oczom ukazała się wychodząca zza kolumny Malina w towarzystwie koleżanki z pokoju, Elki.

- Nie odbierzesz? – spytała Elka, długonoga (bo innych prezes nie zatrudniał) blondyna, która zapewne jest powodem mokrych snów większości mężczyzn tu pracujących. Czy to zima, czy to lato Elżbieta (bo tak kazała siebie nazywać) nakładała diabelnie obcisłe jeansy, które rewelacyjnie się na niej układały. Nie było mężczyzny, który by się za nią nie obejrzał, gdy przechodziła obok. Cóż, może dlatego miała więcej kolegów niż koleżanek.

Malina zapatrzyła się dłużej na ekran smartfona i koniec końców odrzuciła połączenie. Jaczewski widząc to zaklął pod nosem i podszedł do dziewczyny, która aż przystanęła zaskoczona.

- Och.

Nie takiej reakcji się spodziewał.

- Zostawisz nas samych? – Michał nawet nie spojrzał na Elkę. Nie, gdy przed sobą miał sprawczynie swojego ciągłego podniecenia. I to nie spowodowanego jej wyglądem! Nie, żeby Malina wyglądała dziś nieatrakcyjnie. Ale, na Boga, ileż można czekać? Niedługo zapomni jak dotykać drugą osobę czy nawet jakie to uczucie, gdy samemu jest się dotykanym!

- Pewnie – odparła Elżbieta.

Gdy zostali sami Jaczewski nie zdążył nawet otworzyć ust. Malina go ubiegła.

- Pracuję.

Ech, czuł, że to nie będzie łatwa rozmowa.

- Widzę właśnie. Odkąd twoim zadaniem jest patrolowanie korytarzy? – Szlag! Niech go ktoś zatrzyma! Niech mu ktoś zaknebluje usta!

- Co chcesz? – spytała ostro dziewczyna.

- Ja, ty, ten wieczór, mój pokój, butelka whisky?

- Wiesz, że nie piję alkoholu – powiedziała wolno Malina. Michał od pewnego czasu coraz bardziej ją zaskakiwał. I to nie pozytywnie.

- Jeszcze nie wyrosłaś z Piccolo? – westchnął, a jego lędźwie krzyknęły o pomstę do nieba. Rewelacja! Na trzeźwo dziewczyna się nie da. Alkoholu z Jaczewskim się nie napije, choć na imprezach czasem zdarzy się zobaczyć ją z kieliszkiem szampana czy wina. Na dodatek on z tego wszystkiego papla głupoty przez co Malina warknęła, aby się wreszcie doprowadził do porządku, bo dłużej nie zniesie takiego stanu i minęła go zostawiając samego z naglącym problemem.

Jaczewski patrzył jak dziewczyna podchodzi do Elżbiety, która z babską ciekawością przyglądała się ich rozmowie i pociągnęła Malinę za ramię zapewne chcąc plotkować. Niedługo wszyscy dowiedzą się jaki z Michała jest pijak. Nic, a by tylko pił i upijał przy okazji innych. Jak nic zwolnienie gwarantowane!

- Czasem nie wiem, czy ty specjalnie to wszystko robisz czy fortuna po prostu cię nienawidzi. Ale wiesz, Michałku, że sam jesteś budowniczym swojego własnego nieszczęścia?

Jaczewski westchnął głęboko. Oczywiście do szczęścia brakowało mu tylko jego.

- Odwal się – warknął. Podszedł do windy i nacisnął przycisk. Chciał jak najszybciej znaleźć się za swoim biurkiem, schować się za ekranem komputera i pozwolić się łoić Łukaszowi, który ostatnio stał się jeszcze bardziej nieznośny i czepialski. Okres ma czy co?

- Co? Tylko tyle masz mi do powiedzenia? Nie będziesz pluć jadem ani grozić mi pięścią?

Michał zerknął szybko na podchodzącego Mishę i naciskał coraz szybciej i mocniej przycisk mrucząc, aby winda wreszcie zjechała. A mógł iść schodami! Przecież to tylko trzy piętra! Nie zmęczy się zbytnio. No, chyba, że złapie go kolka (co z jego kondycją jest bardzo prawdopodobne). Gdy usłyszał charakterystyczny dzwonek a wrota windy stanęły nad przed nim otworem, chciał krzyknąć „Alleluja!”, ale zanim to zrobił wszedł do środka, znów męcząc przycisk. Tyle, że w tym wypadku zamykający drzwi.

Zaklął siarczyście pod nosem widząc, że jego starania poszły w diabły i drzwi zamknęły się za Mishą.

- Brak zaliczania musi strasznie ci doskwierać – stwierdził bezczelnie chłopak patrząc rozbawiony na Jaczewskiego. – O! I takiego Michałka to ja lubię! – zaśmiał się, gdy został przyciśnięty do ściany.

Uśmiech długo nie pozostał na jego ustach, gdyż musiał szybko łapać powietrze. Michał zaraz go udusi!

- Chciałeś spotkania z moją pięścią? Możemy coś z tym zrobić. Jako bonus pościskam ci gardło, co ty na to? – warknął Jaczewski całym ciałem unieruchamiając młodszego chłopaka.

Misha starał się wyrwać, wydostać ręce, poruszyć nogami, głową, ale nic to nie dało. Skąd w takim małym ciałku Michała tyle siły? Przecież on nie ma wcale mięśni!

Gdy uścisk odrobinę zelżał, odepchnął Jaczewskiego, który poruszał szybko klatką i z zaskoczeniem patrzył, jak na ustach Mishy znów pojawia się uśmiech. Co się roi w tej chorej głowie, że zamiast wrzeszczeć na Michała, grozić mu, stoi swobodnie i rozmasowuje szyję?

- Ho, ho, nie spodziewałem się, Michałku, że potraktujesz mnie tak brutalnie. Czasem wychodzi z ciebie prawdziwy mężczyzna. Jesteś niczym Hulk! Wystarczy odrobina złości a już zamieniasz się w zielonego potwora!

- Z tego co widzę, to ty bardziej kolorytem przypominasz tego stwora – prychnął Jaczewski widząc, że za chwilę wreszcie winda stanie i zaraz znajdzie się w swoim pokoju.

- I na szczęście tylko tym – stwierdził Misha, gdy starszy mężczyzna wychodził z widny jakby się za nim paliło. Odprowadzał go wzrokiem dopóki drzwi windy mu to umożliwiały.

* * *

- Przepyszne. Nie wiem jakim cudem potrafisz babciu tak cudownie piec. Twoje ciasta nie mają sobie równych – zachwalała Anka zajadając się szarlotką. Szarlotką, którą potrafi zrobić każdy (nawet Michał!) a jej wychodził tylko zakalec. Kobieta nie ma za grosz drygu do kucharzenia.

- Lizuska – mruknął Michał dłubiąc w cieście widelcem. Nie, żeby mu nie smakowało. Nadmiar wazeliny sprawiał, że tracił apetyt.

Anka zlekceważyła przytyk i dalej prawiła ochy i achy. Jaczewski spojrzał po reszcie z nadzieją, że nie tylko jemu gderanie siostry działa na nerwy. O zgrozo, rodzice nie zwracali na nią uwagi a Wojtek wraz z małżonką zaraz przyłączyli się do Anki i sprawiali, że babcia nie mogła przestać chichotać jak jakaś małolata. Ludzie, przestańcie! Zapędzicie tą starą kobietę do grobu jeżeli będziecie tak jej pochlebiać! Zrobiła smaczne ciasto? Brawo! Ale po co o tym cały czas trąbić?

- A tobie, Michałku, nie smakuje? – spytała babcia, która nie słysząc od najmłodszego wnuka komplementu doszła jakimś cudem do wniosku, że wypiek mu nie smakuje.

- Toż wiesz, że zjem wszystko spod twoich dłoni. Jesteś najlepszą kucharką – odpowiedział. – Chociaż masz konkurencję w mamie – dodał szybko widząc, że rodzice przestali o czymś dyskutować. Cóż, nie tylko Anka potrafiła czarować.

- I kto tu jest lizusem? – prychnęła Anka chowając usta za kubkiem gorącej herbaty.

- Ja tobie nigdy nie dorównam. Nie bój się, nie zrzucę cię z piedestału – odpowiedział Michał.

- Nie tylko w tym jesteś ode mnie gorszy – powiedziała Anka, a Jaczewski spojrzał na nią w złości. Jak ta stara panna śmiała tak o nim mówić!

- Dzieci, uspokójcie się – powiedział ojciec widząc pioruny ciskane między swoje dwie latorośle.

- To nie czas i miejsce na to – dodała matka, na co Michał musiał się zgodzić. Babci imieniny to nie dobra pora na kłótnie z Anką. Wystarczyło tylko spojrzeć na jej smutną minę aby wiedzieć, że lepiej zostawić w sobie kąśliwą uwagę i mieć siostrę najprościej ujmując głęboko gdzieś. Tak jak zwykle zresztą. – Lepiej mi powiedz, Michałku, jak tam u twojej dziewczyny. Czemu nie przyprowadziłeś ją ze sobą?

I to jest dobre pytanie. Czemu? Bo nie miał z nią kontaktu od paru dni. Malina ani nie odpowiada na jego smsy, ani nie odbiera jego telefonów. Obraziła się, małpa jedna. Za co? Za tą wzmiankę o alkoholu? A może za to, że wolał pójść do – niech go pchły zagryzą – Mishy, niż z nią i z jej strasznie ciekawymi znajomymi? Nie czuł się winny. Bo czemu powinien? Malina powinna już znać go na tyle, aby wiedzieć, że bywa czasem nieprzyjemny a Agi po prostu nie trawił. Dziewczyna zajmowała zacne pierwsze miejsce wraz z Anką na jego liście nieznośnych bab.

Tak więc nawet nie miał kiedy i jak powiedzieć Malinie o zaproszeniu do jego dziadków, choć tak naprawdę to nie wiedział czy by ją ze sobą zabrał. Nie, żeby się jej wstydził. Ale wystarczy pobyć trochę w jej towarzystwie i szybko się rozumiało, co Michał w niej widział.

- Zatrzymały ją obowiązki w gazecie – skłamał.

- Znowu? To co ona robi takiego w tym pismaku, że ma tyle pracy? – zdziwił się dziadek. On również chciałby spotkać wybrankę serca Michała. W końcu tyle o niej słyszał a jeszcze jej nie widział.

- Jest asystentką prezesa.

- To chyba bardziej pewna praca niż u ciebie, bo ty masz tylko płatne praktyki, gdzie mogą ciebie wywalić na zbity pysk z dnia na dzień, a u niej sprawa jest o wiele poważniejsza – powiedział Wojtek.

Michał zazgrzytał zębami. On i Anka są siebie warci.

- Nie widzę swojej przyszłości w tej gazecie. Chcę tylko odbębnić tam obowiązkowe praktyki i w spokoju skończyć pisanie pracy – odpowiedział Jaczewski chcąc zejść z tematu Maliny i roboty na coś, co może dla niego nie jest zbytnio milszym tematem, ale gdzie miał większe pole do popisu jeżeli chodzi o ściemnianie.

- A właśnie. Jak ci idzie, Michałku? – spytała babcia Jadwiga. – Kiedy będę mogła pochwalić się przed sąsiadkami twoim dyplomem?

- Już niedługo – odpowiedział chłopak uśmiechając się. Co za starcza przypadłość, że tylko by paplała na prawo i lewo o osiągnięciach swoich bliskich. Kogo to, u licha, obchodzi? Przecież i tak Michał nie zobaczy żadnej z seniorek a jak już, to tylko im się ukłoni i koniec tematu.

- Będzie pięknie wyglądać wisząc obok mojego doktoratu a Wojtka inżyniera – powiedziała Anka uśmiechając się krzywo.

- Magistra inżyniera – poprawiła ją Monika, żona Wojtka.

Uśmiech nie schodził z ust Anki, która patrzyła się na Michała z nienormalną wyższością. Co on jej takiego zrobił, że jest dla niego tak niemiła?

No, jeśli zapomni się o niewinnych psikusach (jeżeli na przykład można tak nazwać ukradnięcie zeszytu z wierszami Anki, która pisała te bzdety, gdy była w liceum i przeżywała swoją pierwszą, nieodwzajemnioną miłość. Ach, jakże Michał miał ubaw z kolegami czytając te pierdoły, które były tam napisane! Boki zrywać!) czy pogróżkach (groził, że skseruje ten zeszyt i podrzuci do jej liceum jeżeli nie będzie robić to co on chce. Głupia Anka poleciała z płaczem do ojca i skończyło się jego panowanie nad siostrą. Do tej pory pamięta lanie, jakie dostał od taty). Inaczej nie ma co się dziwić, że obydwoje się nie znoszą.

- Już nic nie mówicie więcej! – krzyknął nagle Michał. – Wasz blask cudowności mnie oślepia! Zlitujcie się nad biednym szaraczkiem, który ledwo wiąże koniec z końcem, chce wyjść na swoje, ale los podkłada mu ciągle kłody pod nogi! Zlituj się, piękna dziewico, - spojrzał na Ankę. – i przestań wpychać nos w nieswoje sprawy a zajmij się swoim nieistniejącym życiem prywatnym. Niedługo krocze ci zgnije. A ty, mój bracie, - zwrócił się do Wojtka. – korzystaj póki możesz z dobrodziejstw żony, bo długo z tobą nie wytrzyma. Nie, gdy walisz ślepakami.

- Michał!

Michał nie wiedział kto pierwszy krzyknął jego imię, ani kto uderzył najpierw ręką o stół. Zobaczył tylko babcię, która słysząc jego słowa zrobiła krzywą minę. Oho, czas na ciebie, chłopie.

- Babciu – Jaczewski wstał, podszedł do jubilatki i pocałował ją w policzki czując jej twarde spojrzenie. Zresztą nie tylko jej. – Będę już szedł. Ciasto cudowne. Szkoda tylko, że nie mogłem się nim cieszyć w milszym towarzystwie.

I wyszedł zostawiając wzburzoną rodzinę. Cóż, wątpił, aby ktokolwiek z nich zaprosił go w najbliższym czasie do siebie. I dobrze. Będzie miał chociaż święty spokój.

- Odbierz cholero jedna – sapnął Michał wybierając numer do Maliny. Tak jak się spodziewał – nie odebrała. Ale na szczęście są jeszcze kumple, którzy zawsze wesprą. – Mayday, mayday, stary – powiedział, gdy usłyszał w telefonie: „No co tam?”.

* * *

- Wiesz, gdyby nie te okoliczności, to byś ode mnie nigdy tego nie usłyszał, bo sam jestem, przypominam, w zajebiście szczęśliwym związku, ale co myślisz o skoku w bok? Tamta jest niczego sobie. Ta przy fontannie jest również niezła. Do roboty, ogierze, i zrób to dla siebie. Idź na całość!, jak to było u Chajzera!

Michał prychnął, ale z męskiej ciekawości zerknął na dziewczyny o których Piotrek mówił.

- Nie mam w zwyczaju przyprawiać innym rogów. Tym bardziej, że sam bym tego nie chciał – odparł, choć na blondynce rozmawiającej przez telefon zagapił się dłużej.

- A skąd wiesz, że z Maliny taka święta? – spytał Piotrek uśmiechając się do przechodzących obok grupek dziewczyn. To, że Kamili nie było obok nie znaczyło, że nie miał oczu. Umiał ocenić (i docenić) walory kobiecego ciała. Tym bardziej, że co rusz na jego drodze pojawiała się ładniejsza od poprzedniej.

Aż westchnął tęskniąc za swoją dziewczyną.  

- Może temu, że jej ufam? Wiem jaka potrafi być. Uwierz, poznałem ją z każdej strony. Nawet z tej nieciekawej.

- Jak dla mnie to ona ma tylko nieciekawe strony. Rozpuszczona siksa z tyłkiem tak cudownym, że nie widzisz poza nim świata – prychnął Piotrek.

- Ciekawe co na te słowa Kamila? – spytał rozbawiony Michał.

- Na szczęście jej tu nie ma, a czego uszy nie słyszą tego duszy nie żal – odparł Piotrek uśmiechając się szeroko. – Ja ci stary dobrze radzę. Zerwij z tą małolatą i znajdź sobie kobietę, która spełni każde twoje męskie zachcianki z uśmiechem na ustach.

- Tak jak ta twoja? Skoro jest taka idealna to może użyję mojego zniewalającego uroku i ci ją odbiję?

- Ani mi się waż! Od mojej kobiety wara, stary. Serio mówię – powiedział Piotrek śmiertelnie poważny.

Michał schował dłonie do kieszeni jeansów i uśmiechnął się szeroko nie odpowiadając. Jasne było, że palcem by nie ruszył Kamili. Była dla niego nietykalna, bo nie licząc tego, że była dziewczyną jego najlepszego kumpla, to nie była w jego guście. On wolał inne gąski. Takie długonogie, na które trzeba wydać miliony aby wreszcie raczyły zgodzić się na randkę. Och, aż Michałem zatrzęsło, gdy przypomniał sobie ile pieniędzy wydał na Malinę. I zero wdzięczności!

- Gdzie mnie zabierasz? – spytał, chcąc przestać myśleć o dziewczynie.

Piotrek przegryzł wargę dając jasno Jaczewskiemu znać, że to, co może usłyszeć, może mu się nie spodobać.

- Co sądzisz o zmianie klimatów? – Piotrek odpowiedział na pytanie pytaniem.

Oho, to tym bardziej uzmysłowiło Michałowi, że wdepnął w coś śmierdzącego. Co ten wariat wymyślił?

- To znaczy?

- No, że powinniśmy chodzić gdzieś indziej niż tylko do Tunelu, gdzie barman na dzień dobry wie co zamówię. Chcę mieć możliwość wyboru, porozmawiania z barmanką, posmakowania innego piwa niż rozwodnionego Tyskiego! Ponadto nikt już nowy nie chodzi do naszego pubu. Sami starzy wyjadacze. Chcę świeżej krwi! – krzyknął Piotrek. – Dlatego naszą mekką jest ten oto pub.

Michał spojrzał na miejsce, które wskazał Piotrek. Wielki, czerwony napis Eden świecił jasno przed kamienicą, przy której stała grupka ludzi. Ludzi, którzy na pierwszy rzut oka wydali się najnormalniejsi na świecie, ale szósty zmysł podpowiadał mu, aby był czujny, bo coś tu nie jest w porządku.

W środku mało co Michał widział. Panował tam straszny tłok i aby się przedostać do baru, trzeba było użyć łokci. Sam zresztą parę razy poczuł je na swoich żebrach czy brzuchu. A gdy chciał powiedzieć temu komuś, aby trzymał swoje łapska blisko siebie, nie wiedział do kogo się odezwać.

Uderzył go dym papierosowy, pot, mieszanka męskich i damskich perfum. W uszach dźwięczało mu techno, którego nie znosił. Już wiedział, że to miejsce nie będzie jego ulubionym.

- I jak? – spytał Piotrek idący za nim.

- Cudownie – odpowiedział Michał zdzierając sobie przy tym gardło. Skrzywił się, gdy poczuł na twarzy włosy dziewczyny przechodzącej obok. – Nie ma gdzie usiąść. Spadamy? – spytał.

- Nie. Mamy miejsce – odparł Piotrek i wskazał na kanapy na podwyższeniu, które według Jaczewskiego były wszystkie zajęte.

Powoli podeszli do zielonych kanap, które były zajęte przez trzech mężczyzn. Nikogo z nich Michał nie znał w odróżnieniu do Piotrka, który z każdym uścisnął rękę.

Rafał, Błażej i Czarek przesunęli się i zrobili im miejsca. Gdy Michał usiadł między Błażejem a Piotrkiem ten powiedział mu, że Czarek jest jego kuzynem. Dla Jaczewskiego ta wiadomość nic nie mówiła dopóki nie przypomniał sobie jak jakiś czas temu Piotrek powiedział mu, że ma w rodzinie geja. A po manierze Czarka, jego wypielęgnowanym wyglądzie i tym jak co chwilę dotyka ramion czy ud Błażeja i Rafała szybko dodał dwa do dwóch.

Na dodatek rozejrzał się wokół i zobaczył coś, co widział tylko w filmach dozwolonych od lat osiemnastu.

- O cholera – wymsknęło mu się, gdy patrzył na dwie dziewczyny siedzące blisko siebie i szepczące coś między sobą. Co rusz dotykały się po udach, zahaczały palcami o biust, poprawiały sobie nawzajem włosy.

Tu było za gorąco. Zdecydowanie za gorąco.

Przy sąsiednim stoliku siedziało trzech mężczyzn i jedna kobieta. I wszystko wydawałoby się w jak największym porządku gdyby nie to, że jeden z tych mężczyzn złapał za kark drugiego i najzwyczajniej pocałował go. Tak o. Bez żadnych zahamowań.

W szoku popatrzył na innych. Chciał tu i teraz zamordować Piotrka za to, że go tu zabrał.

- Jest w tym przybytku Sodomy i Gomory choć jeden hetero? – spytał nie zważając na to, że właśnie siedział prawdopodobnie z trójką gejów przy stole.

- Tak, ty – odpowiedział Czarek niewzruszony. – No i Piotrek oczywiście.

Michał nie wiedział, że takie miejsce jest w Warszawie. A uściślając, to nie interesował się tego typu miejscami.

Aż zatęsknił za starym, dobrym Tunelem.

- Idę po piwo – powiedział, i zanim Piotrek mógł zareagować, poszedł do baru.

Znów przeciskał się przez tłumy ludzi. Ale teraz bardziej zwracał na nich uwagę. Nie zgadłby, że ten czy tamten mężczyzna jest gejem. Fakt, opięta bluzka czy dekolt prawie aż do mostka mówiło jedno, ale zdarza się widzieć tak ubranych na dyskotekach też hetero.

Z dziewczynami również miałby problem. O, laska jak laska. Jedna brzydka, druga ładna. Żadna się nie umywała do jego Maliny, ale na upartego można było zawiesić na którejś oko.

- Beznadzieja – westchnął, dochodząc wreszcie do baru, gdzie (ku jego niezadowoleniu) nie było barmanki a barman. – Piwo – powiedział.

Oparł się o blat i powiódł z zaciekawieniem (o dziwo nie z obrzydzeniem) po innych siedzących czy też stojących przy kontuarze. Zamarł widząc Mishę, który siedział w rogu, na samym końcu, przy ścianie i rozmawiał z innym mężczyzną.

Mężczyzną, który trzymał swoją wielką dłoń na jego udzie.

Mężczyzną, który był tak wielki, że gdyby kichnął, po Edenie zostałby tylko gruz.

Mężczyzną, który wywoływał u Mishy co rusz uśmiech na twarzy.

Mężczyzną, który zobaczył natarczywy wzrok Michała i wskazał na niego. Misha również go zauważył. I tak jak on był cholernie zaskoczony.