14. Bóg stworzył a diabeł wychował, czyli istna bohema

Sabaku kochał życie. Kochał wszystko co go otaczało – od wnerwiającej jędzy będącej jego siostrą, przez nauczycieli, którzy z wielką łaską przepuszczali go z klasy do klasy, do pogody, która była dziś mroźna, chmurna, wietrzna i… no po prostu piździło. Ale nic, kompletnie nic nie zmieni jego dobrego humoru. Ani starszy brat, który groził mu, że go spierze gdy dowiedział się, że nałożył wczoraj jego koszulę, ani pies, który uparcie na niego szczekał gdy stał na światłach, ani nikt inny. Sabaku promieniał szczęściem i chciał się nim podzielić z najbliższymi. A kto był najbliżej jego serca? Ano Uzumaki.

- Naru, owieczko ty moja, cóż takiego robisz? – spytał Gaara spotykając blondyna w szatni.

Naruto właśnie rozglądał się wokół panicznie chowając się za rzędem szafek.

- Chowam się od Uchihy – wyjaśnił Uzumaki, a Sabaku przez moment wydawało się, że jego blond główka przekręciła się o trzysta sześćdziesiąt stopni.

- Którego? Dużego czy małego?

- Obu, ten teges – sapnął Naruto łapiąc Gaarę pod ramię.

- Co znów przeskrobałeś? Uchiha nie powinni już się na ciebie złościć, że obżerasz ich do cna.

Chłopak spojrzał na rudzielca dziwnym wzrokiem i zaczerwienił się.

- Obiecujesz, że to zostanie między nami? Teges śmeges, Gaara, to nie może pójść w obieg, bo będę skończony! Sakurka już nigdy nie będzie mnie chciała!

- Już i teraz cię nie chce, więc dużej różnicy nie będzie – Sabaku wzruszył ramionami. – No ale zamieniam się w słuch. I obiecuję, że nie pisnę słówka. Słowo harcerza! – Zasalutował.

Naruto wciągnął głęboko powietrze i przybliżył swoją pyzowatą twarz do przyjaciela.

- Zrobiliśmy to – powiedział będąc przy tym tak poważny, że aż śmieszny.

- To? – Cienkie brwi Sabaku powędrowały ku górze. – To, czyli co? Siedzieliście przed telewizorem objadając się chipsami? Łasic pozwolił ci przejechać się swoim kabrio, mimo że kierowca z ciebie żaden? A może przedstawił cię swoim rodzicom mówiąc, że będziesz przyszłą matką jego łasicowatych dzieci?

- Gorzej – sapnął Naruto, któremu aż zaschło w gardle.

- Gorzej niż pójście na spotkanie czołowe z teściami? – zdziwił się Gaara. – Z tego co wiem, to uchihowa matka i uchihowy ojciec nie są za bardzo tolerancyjni. Wiesz, stare wychowanie i te sprawy.

- Oj Gaara, przymknij się wreszcie – warknął Uzumaki. – Ja i ten przeklęty Łasic (niech go wszy zagryzą) zrobiliśmy to, czyli to co pary robią, ten teges. Pokazał mi swój… sprzęt, ten teges. Gaara, przestań się tak na mnie gapić!

Sabaku patrzył oniemiały na swojego wiernego kamrata. Z Itachiego jest niezły sprinter, skoro już udało mu się zaciągnąć blondasa do wyrka.

- Jestem po prostu zaskoczony – odparł rudzielec. – Nie no, Naru, nareszcie wiesz z czym to się je! Jestem z ciebie dumny! – Przytulił się do zdezorientowanego chłopaka i poklepał go po plecach. Czuł się jak matka wydająca swoją pociechę za mąż. Ach, aż piał z dumy!

Uzumaki patrzył zdezorientowany na najlepszego przyjaciela nie wiedząc, czy zlekceważyć jego słowa (w końcu to Sabaku), czy mu – najprościej w świecie – przyłożyć.

- Nie podniecaj się tak – odparł więc. – Do niczego nie doszło. Sasuke… - zaciął się na moment. – Sasuke nas przyłapał. To znaczy… nic jeszcze nie robiliśmy. Nie licząc tego, że byłem od pasa w górę rozebrany, a Itachi siłował się z moimi spodniami.

Gaara przez moment otwierał i zamykał usta jak rybka, aż wreszcie parsknął głośno śmiechem. No koniec świata!

- Ty to jakiś pechowy jesteś – stwierdził rudzielec.

Uzumaki również się uśmiechnął. Ale Gaarze nie dane było długo podziwiać białego uzębienia swojego najlepszego przyjaciela, gdyż ten zapatrzył się na jakiś punkt za rudzielcem. Gdy zaciekawiony Sabaku spojrzał za siebie, zobaczył jak auto starszego Uchihy zatrzymuje się na parkingu, a gdy odwrócił się z powrotem do blondyna – już go nie było.

- Ma słodycz dała drapaka zostawiając mnie samego – westchnął robiąc dzióbek. No cóż, będzie musiał później zdobyć drugie śniadanie od blondasa. Ach, Kushina robiła naprawdę przepyszne kanapki.

* * *

- Jakie to upierdliwe – skrzywił się Shikamaru Nara stojąc przed kabiną toaletową i patrząc na blond głupka, który najprościej w świecie opierał swój jasny czerep o ścianę. Co więcej, ślinił się i ciamkał niczym dziecko. A Shikamaru nie znosił wszystkiego, co płacze, krzyczy i jest upierdliwe. O tak, ostatnio wszystko nazywa „upierdliwym” - zaczynając od pogody, przez którą nie może uciec od bacznego oka Ino i palić w spokoju na wzniesieniu przy hali, a kończąc na ludziach pokroju Naruto Uzumakiego: takich, co zapowiadają same kłopoty.

Shikamaru zostawiłby chłopaka w spokoju gdyby nie to, że wszystkie kabiny (oprócz sypialni Uzumakiego) były nieczynne, o bidetach już nie wspominając, a Nara miał naglącą potrzebę pozbycia się zawartości pęcherza.

Nie mogąc już dłużej sprzeciwiać się fizjologii, zaczął szturchać śpiącego, żeby jak najszybciej poszedł w pizdu.

- Nie, zostaw mnie… Tachi, ja nie chcę, ja… och!

Tylko tyle wydostało się z ust pogrążonego w śnie chłopca, który – ku niezadowoleniu Shikamaru – nie obudził się.

Cóż, trzeba było użyć więcej siły.

- Wstawaj wreszcie! – zirytował się Nara potrząsając Uzumakiego niezbyt delikatnie. – Znajdź sobie inne miejsce do wypoczynku. Może mniej śmierdzące, co?

Wreszcie jego poczynania przyniosły zamierzony skutek. Naruto się obudził! Co więcej, spojrzał przestraszony na chłopaka (jest aż tak przerażający?) i wybiegł z kabiny niczym poparzony, w końcu dając Shikamaru odrobinę prywatności na odbębnienie swoich potrzeb.

Gdy zrobił to, po co przyszedł, wyszedł z kabiny zastanawiając się gdzie ulokować swój kącik, w którym będzie mógł bez przypału poświęcić się nałogowi, gdy nagle coś małego i włochatego przylgnęło do jego klaty i nie zapowiadało się na to, by zechciało go puścić.

Jakie to upierdliwe, westchnął.

- Litości, nie umyłem jeszcze rąk – powiedział krzywiąc się. Może niektórym ludziom brak higieny nie przeszkadzał, ale Nara miał fioła na tym punkcie. – Uzumaki! – warknął, gdy Naruto dalej się do niego tulił.

Jakie to upierdliwe.

* * *

- Ała, ty brutalu! Poskarżę się mamie! – pisnął Sabaku, gdy został brutalnie pchnięty na ścianę. Spojrzał buńczucznie na Łasica, który trzymał go boleśnie za ramiona.

- A mów komu chcesz – odparł Itachi nie zwracając uwagi na uczniów, którzy przyglądali im się ciekawsko. Byli na środku korytarza! Co ten szalony Uchiha wyprawiał!

- No ale wiesz, Naruto to mój najlepszy kumpel. Ponadto: ja mam już swojego kurczaczka i jemu oddałem moje malutkie serce, także sorry gregory, ale nie masz u mnie szans – powiedział Sabaku. W końcu czego chciał od niego ten czarny knur? Tak przyciskał go do ściany… I to całym ciałem!

- Czego się naćpałeś, diable ryży? Palcem cię nie tknę – skrzywił się brzydko Itachi. – Interesuje mnie tylko gdzie Naruto się schował. Nigdzie nie mogę go znaleźć.

Sabaku zmarszczył brwi, ale w duszy skakał ze szczęścia, że Łasic nie wybrał sobie jego za następny obiekt do amorów. W końcu on miał Hyuugę! Tylko on może nim rzucać o ścianę i przyciskać do niej ciałem, by go pocałować. Więcej nic nie musi robić. O resztę zadba Gaara.

- Też go szukałem. A raczej jego plecaka z kanapkami – westchnął młodszy chłopak czując, jak uścisk na ramionach staje się lżejszy. Ale tylko odrobinę. – Jestem głodny jak stado wilków!

Itachi przez moment przyglądał się uważnie Sabaku, aż wreszcie sięgnął do tylniej kieszeni spodni i wyjął z nich prostokątną, kolorową karteczkę. Podał ją Gaarze.

- Masz i się udław.

Gaara przyjrzał się świstkowi uśmiechając się po chwili szeroko.

- Rabat na pizzę do 50%! – ucieszył się. – Wow! Jednak potrafisz pomóc bliźnim i jest w tobie cząstka człowieczeństwa!

- Ale nic za darmo, gnojku cholerny. Masz mi znaleźć Naruto. I jak już to zrobisz, masz go związać, zakneblować, schować w miejscu gdzie nikt go nie znajdzie i mnie o tym powiadomić. Kapiszi?

Hmm, tu Gaara miał zagwozdkę: czy zgodzić się na warunki tegoż jegomościa i mieć dla siebie super zniżkę na każdą pizzę w lokalu naprzeciwko szkoły, czy zrobić po swojemu – czyli obiecać czarnowłosemu dupkowi swoje, znaleźć Uzumakiego, wyżreć jego kanapki a Uchihę okłamać? W końcu Naru to jego super ekstra BFF! Z naprawdę zajebiszczymi sandwiczami w plecaku! Ha, Gaara w końcu na swoją reputację najgorszego smarkacza w mieście jakoś zapracował.

- Zgoda Uchiha! Znajdę swojego najlepszego ziomka, zrobię z nim cuda niewidy i ci o tym kiedyś opowiem. – Miał dodać coś więcej, ale zauważył Hyuugę idącego z Sasorim i Kisame w ich kierunku. – Neji! Neji! Patrz co mam! – Pomachał zniżką tuż przed nosem Uchihy, który wreszcie go puścił.

Gdy już nic rudzielca nie trzymało, podbiegł on do swojego obiektu westchnień i jemu przed oczami również pomachał rabatem.

- Co to? – skrzywił się Hyuuga podążając wzrokiem za ręką rudzielca i starając się dojrzeć, co u licha było mu właśnie pokazywane.

Gdyby się przyjrzeć starszemu chłopakowi można było zauważyć, że miał ciemne sińce pod oczami, a skóra (która już i tak ma kredowy odcień) teraz jest wręcz przezroczysta. Hyuuga wyglądał, jakby zaraz miał wykitować. A czyja to wina? Oczywiście Sabaku!

Ta ruda łajza zaprowadziła go wczoraj do podrzędnego baru pod mostem, w którym fakt – jedzenie było nawet znośne, a ceny zadziwiająco niskie, ale od momentu gdy wrócił do domu nie mógł wyjść z toalety! Co za świństwo tam zjadł?! To, co miało być wołowiną, na bank nią nie było, czego Neji boleśnie się dowiedział, gdy wszystko co zjadł potem zwracał na wszelkie sposoby.

Och, zamorduje tego ryżego belzebuba. Ukatrupi w najbardziej odrażający sposób napawając się jego cierpieniem. Więc – jeżeli Gaarze życie miłe – niech lepiej do Hyuugi nie podchodzi.

Jednakże Sabaku nie byłby Sabaku, gdyby nie reagował na wysyłane znaki i nie uciekł gdzie pieprz rośnie. O nie, chłopak woli dręczyć każdego swoją marną osobą i dostać potem manto.

- Rabat na pizzę! Ale czad! Pójdziemy po zajęciach? Proszę, proszę!

- Nie jem takiego świństwa – stwierdził kwaśno Neji, który owszem, pizzę jadł, ale na pewno nie w towarzystwie, które zagrażało jego zdrowiu czy życiu!

- Od kiedy? – zdziwił się Sasori. – Zawsze jeszaż ci się uszy trzęsą jak jesteśmy w pizzerii.

Neji zgromił Akasunę za tak podłą zdradę.

- Tam mają nawet pizzę dla roślinożerców, takich jak ty! Serio! Widziałem! – Nic Sabaku nie widział. Nawet nie wie, gdzie dokładnie jest knajpa do której chce zaciągnąć Hyuugę.

- Sabaku, czy ty przypadkiem nie masz teraz co robić? – spytał Itachi łapiąc najlepszego przyjaciela swojej blond łani i odsuwając go do kolegi z drużyny.

- Och no! – Gaara nadął policzki. – Już, już, nie pali się przecież. Bon voyage kurczaczku!

I poszedł.

- I lepiej nie wracaj – burknął Kisame, któremu obecność Sabaku zawsze działa na nerwy.

* * *

- Więc chcesz mi powiedzieć, że masz poszkodowanego kolegę, gdyż wpadł w oko bogu ducha winnej łasicy, i na dodatek ona go molestuje – Shikamaru starał się ogarnąć to, co działo się w głowie Uzumakiego. Ten chłopak jest zadziwiający.

- Dokładnie – odparł Naruto kończąc właśnie trzecią kanapkę z szynką.

- I ten kolega nie umie być asertywny względem tej łasicy i zawsze mu ulega. Co więcej, kręci go to.

- W życiu! Łasic to zbok jakich mało! Po prostu nie daję rady gdy… znaczy, mój kolega mówił, że nie daje rady przemówić do jego włochatego łba. I co mam niby zrobić? Jestem w kropce. Znaczy… mój kolega jest!

Shikamaru westchnął i zaciągnął się mocno papierosem. Problemy tego dzieciaka były tak trywialne, że szkoda umysłu, by się nad nimi zastanawiać. To on ma twardszy orzech do zgryzienia! To on świdruje wzrokiem osobę, która jest głośna, nadpobudliwa, sprawia, że jego ubrania wiecznie są całe w sierści i ma fioła na punkcie swojego psa – Akamaru!

- Proste rozwiązanie: zmień kolegę. Nie masz kolegi - nie masz problemu – stwierdził Nara zagapiając się na pochmurne niebo.

Naruto wziął głęboki oddech, by po chwili wypuścić go z płuc z głośnym świstem. Nie takiej porady spodziewał się od szkolnego geniusza.

- Do dupy z takim rozwiązaniem – stwierdził zatem.

Shikamaru wzruszył ramionami. Nie spodobało się? Bez łaski.

- A może niech twój kolega wyjmie szczotę z tyłka i zaakceptuje amory łasicy? Co mu szkodzi?

- Czy ty masz problem ze słuchem, ten teges?! – Naruto aż zapluł się kanapką. – Łasic to zboczona kreatura, która myśli tylko o ciupcianiu! Ponadto jest super ekstra niczego sobie, także ciężko mojemu koledze mu nie ulec.

- To niech ulega.

- Shika! Weź ty mnie nie denerwuj!

Shikamaru po raz kolejny westchnął. Co za głupi dzieciak.

- Uzumaki, powiedz swojemu koledze, że lepszej partii niż Uchiha nie znajdziesz. Co więcej, nie mam zielonego pojęcia co on w ogóle w tobie widzi. Wyglądasz jak dziecko, zachowujesz się jakbyś miał ADHD, a twoje stopnie aż błagają o pomstę do nieba. Ciesz się, że w ogóle ktoś się tobą zainteresował.

Blondas patrzył na niego oniemiały. Jak on zgadł, że nie chodziło wcale o jakiegoś wymyślonego kompana Naruto, ale o niego samego? Przecież ani razu się nie zdradził, ten teges!

- Ale skąd ty… ty…

- Nie bez powodu nazywają mnie geniuszem – odparł Nara wyrzucając niedopałek papierosa. Strasznie tu wiało, ale wiadomym było, że żadna gąska nie wpadnie na pomysł, aby szukać go na dachu budynku. – Poza tym ty również szalejesz za nim. Nie widzę powodów, żebyś miał go unikać. Żyj sobie zdrowo, Naruto, i nie szukaj problemów tam gdzie ich nie ma. Ty chociaż masz pewność, że Uchiha nie skopie ci tyłka, gdy wyznasz mu swoje uczucia.

Naruto pokiwał głową rozumiejąc i – co więcej – zgadzając się z Shikamaru. Itachi, oprócz wczorajszej akcji, zachowywał się naprawdę wzorowo. A to, że miał lepkie rączki i uwielbiał dotykać blondaskowego ciała… no cóż, Naruto jakoś to zniesie. W końcu Fifek też powinien mieć coś od życia, nie?

- Dzięki Nara. Dobry z ciebie kumpel – powiedział Uzumaki uśmiechając się.

- Do usług – odparł chłopak wstając. Miał zamiar wrócić do środka, gdy nagle drzwi zostały szeroko otwarte, a stanęło w nich największe ziółko, jakie chodziło po tej ziemi. Na dodatek rude.

- Naruto, wszędzie cię szukałem! – krzyknął Sabaku idąc szybko w kierunku dwóch chłopaków, lecz w połowie kroku się zatrzymał. – Naruto, co ty żresz! Czyżbyś wyjadł wszystkie kanapki?! Jak śmiałeś! – Podbiegł do chłopaka i rzucił się na jego plecak przeszukując go. – Alleluja! – krzyknął wyjmując z torby ostatnią kanapkę, która jeszcze nie skończyła w żołądku Uzumakiego.

Nie czekając na oklaski rozpakował sandwicza z papieru i zaczął z lubością go pałaszować. O jak dobrze.

Zatrząsł się nagle, gdy zimny wiatr zaczął „pieścić” jego plecy.

- Łasic cię szuka – powiedział, gdy wreszcie skończył konsumować. Jedzenie było dla niego rytuałem i gdy to robił, skupiał się tylko na tejże czynności.

Naruto kiwnął głową zerkając na moment na Shikamaru, który szedł powoli w kierunku drzwi.

- Dzięki Nara, naprawdę. Mam nadzieję, że ty również wyjmiesz kij z tyłka i powiesz Kibie, że ślinisz się na jego widok.

Shikamaru zastygł zaskoczony. Powoli odwrócił się w kierunku Uzumakiego z zszokowaną miną. Naruto widząc ją zaśmiał się perliście.

- Może i inteligencją nie grzeszę, ale mam oczy. Kiba również i skoro do tej pory nie posłał cię w diabły to jest szansa, że zagrzejesz pośladki u niego na dłużej.

Nara po chwili prychnął mówiąc coś o upierdliwych, wciskających nos w nie swoje sprawy blond amorkach, i wyszedł.

- Shikamaru i Inzuka? Ho, ho – gwizdnął Sabaku zerkając z nadzieją na plecak Uzumakiego - a nuż jeszcze coś tam do pochłonięcia się znajduje.

* * *

Itachi rzadko kiedy się denerwował. Ba, ludzie uważali go za oazę spokoju!

Uśmiechał się tylko okazjonalnie, nawet w towarzystwie najbliższych i mało mówił. Czasem miało się wrażenie, że podczas dyskusji ze sportowcem mówi się do ściany.

Chłopakowi to nie przeszkadzało. Miał gdzieś to, co inni o nim myślą i wolał, aby dali mu święty spokój.

Tak było do czasu, gdy Uchiha spotkał kolegę swojego brata. Uzumaki jest jak słoneczko, a jego rumiana buźka aż prosi o wymiętolenie. Smarkacz jest tak uroczy, tak rozkoszny, tak powalająco dziewiczy i nieświadomy, że Itachi myślał tylko o tym, aby zerwać ten czysty kwiatek i napawać się nim przez długi czas.

I wszystko byłoby super ekstra, gdyby nie to, że jego kociątko zaczęło go unikać. I to specjalnie!

Niech piekło pochłonie Sasuke, który spłoszył jego liska! Nigdy bratu nie wybaczy, jeżeli Naruto nie da mu kolejnej szansy. I zrobi wszystko, aby odzyskać jego zaufanie. Nawet zakumpluje się z jego ryżym przyjacielem, na którego widok ma ochotę sprawdzić, czy pamięta jeszcze coś z karate, na które chodził gdy był dzieciakiem. Przełknie Sabaku, postara się być dla niego miłym, czasem nawet pozwoli mu przekroczyć prywatną przestrzeń. Ale niech jego sarenka wreszcie się pokaże!

- Itachi, usiądź. Od samego patrzenia na ciebie robię się zmęczony – powiedział Kisame, który siedział na parapecie przy wejściu do szatni.

Uchiha nie odpowiedział. Nadal uparcie krążył w tę i na zad - od ściany do ściany. A jeżeli Sabaku się nie uda? Jeżeli nawet on nie jest w stanie…

- Oho, ruda małpa ma dary dla ciebie – Hoshigaki przerwał jego dumanie.

Itachi odwrócił się w kierunku dwóch idących chłopców. Jeden szeroko się uśmiechał podskakując co chwilę, a drugi szedł spokojnie, choć na jego ustach błąkał się nieśmiały uśmiech.

Och, brunet zaraz zje go w całości. Jest tak rozkoszny!

- A oto mój kum najlepszy, Uzumaki płocha bestia Naruto. Niech dobrze ci służy! – rzekł Gaara popychając lekko blondyna w kierunku Uchihy.

Naruto nie oponował. Co więcej, ochoczo przyległ do twardego, wysportowanego ciała starszego chłopaka łapiąc swoimi małymi rączkami jego bluzę.

Na moment serce Itachiego przestało bić, a krew która powinna krążyć po całym ciele wybrała sobie tylko jeden kurs – między jego nogi. Ach, wychędożyłby tego słodziaka tak, że widziałby gwiazdy, satelity, a nawet komety!

- I skoro zadanie zostało wykonane, to należy mi się zapłata – powiedziała ryża łajza śmiejąc się i zakłócająctę idyllę.

Itachi zerknął na kurdupla spodełba.

- Jaka zapłata? Czyżby pamięć cię zawodziła? Już dostałeś wynagrodzenie.

- To tylko zaliczka! Ja chcę czegoś więcej!

Cienkie brwi powędrowały prawie do linii włosów. Ten chłystek co rusz go zadziwiał.

- Proszę, zgódź się – odezwał się wreszcie Naruto patrząc swoimi hipnotyzującymi, niebieskimi oczętami na ukochanego. O mamo, Itachi jest na straconej pozycji.

- Więc co takiego chcesz? Pieniędzy? Notatek? Zaszpanować przed dzierlatkami moim autem? Mogę ci też zaproponować operację plastyczną, po której przestaniesz mieć tak szpetny dziób.

- Nich z tych rzeczy, Uchiha. Wraz z Naru, moim najlepszym druhem - a twoim umiłowanym oblubieńcem - wpadliśmy na pomysł podwójnej randki. Ty i Naruto oczywiście, a ja z moim kurczaczkiem.

Itachi zastanowił się, kto jest dla niego ważniejszy – kolega z drużyny, czy pchełka uparcie się go trzymająca. Cóż, odpowiedź jest chyba jasna.

I tak cała szóstka (jeszcze Deidara, który również chciał iść na coś do zjedzenia, a Sasori na ślepo się zgodził) poszli do pizzerii naprzeciwko szkoły. Każda z par zajęła oddzielne stoliki daleko od siebie, choć Uzumaki i Sabaku mogli bez przeszkód na siebie patrzeć. Jednakże żaden z nich tego nie robił, gdyż Naruto był właśnie karmiony przez Itachiego kawałkiem pizzy z pepperoni, a Gaara opowiadał niestworzone rzeczy, które podobno robił w dzieciństwie ze swoim rodzeństwem, podczas gdy Hyuuga – który dalej miał problemy żołądkowe – patrzył ze strachem na kawałek pizzy z podwójnym serem, który rudzielec co rusz przesuwał w jego kierunku. Neji był w tak kiepskim stanie, że nawet nie zauważył kiedy zgodził się na kolejne spotkanie ze swoją rudą nemezis.

- Tu nie można wprowadzać psów! – krzyknęła kelnerka widząc jak dwójka nowych klientów wchodzi do środka lokalu. Głowy wszystkich obecnych odwróciły się w ich kierunku, a Gaara i Naruto uśmiechnęli się szeroko. Co więcej, podnieśli kciuki do góry!

- Jakie to upierdliwe – stwierdził Shikamaru stojąc obok Kiby, który kłócił się z kelnerką.